Herinneringen

Mensen die alles nog precies herinneren irriteren me mateloos. Mijn herinneringen zijn nogal vaag en ergens een jaartal opplakken doe ik al helemaal niet. Het zijn ook altijd half artistieke naarlingen met een rare bril die verhalen over zomers van vroeger ophangen. Dat moet ook altijd met een soort lach op hun gezicht die maar geen lach wil worden en een verdwaasde blik in hun ogen die de dingen nooit meer echt helder zullen zien.

Een typisch verhaal van iemand die zich alles nog precies herinnert:

‘Och, ik weet het nog goed. In de zomer van ’91. Of nee, was het nou ’92? Hè, nu weet ik het even niet meer. Wat gek want het gebeuren zélf staat me nog wel helder voor de geest! Nou, ik ga even hard nadenken over welke zomer het ook al weer was.

Ja, het was toch de zomer van ’91! Ik was toen met Bep van Loppen en Peter Broekjes heerlijk aan het toeren met de ooto door Zuid-Frankrijk. We zijn toen in een enig origineel Frans dorpje beland, een dorpje met de naam Fréré-dans-la-sur-Péré. Je rijdt er doorheen met de ooto, een zonnetje op je bol, de wind in de haren en je verwacht eigenlijk niks maar je staat toch voor alles open. Zo’n dag in zo’n dorpje was het.

En dan kom je uiteindelijk op het dorpsplein waar net de beschermheilige van de fréré zijn péré wordt herdacht met een geweldig feest met drank, heerlijk eten en natuurlijk muziek.

Daar heb ik me toch een muziek gehoord, van die bijzonder melancholische muziek zoals alleen de Fransen dat kunnen. Met een beetje zuchten in de geest van Jacqeus Brel en al die ge-wel-dige chansonniers. Dat ze zo zuchten dat de tranen uit je ogen springen en je een aangename kriebel in je broekje voelt. En elke keer als ik die muziek hoor denk ik terug aan die heerlijke zomer in dat heerlijke dorpje waar wij heerlijk doorheen reden in onze heerlijke ooto in de zomer van ’91. Of toch ’92?'

Toch om de ribben uit je lijf te kotsen dit soort kutverhalen!